'In andere landen gooien ze mannetjes als jij zonder blikken of blozen van flatgebouwen af. Vieze flikker'. Een reactie van een onbekende, anonieme twitteraar op mijn tweet over anti-homogeweld in Amsterdam. Die kan ik in mijn zak steken. Homohaat is nog altijd alive and kicking. Ik antwoord met enkel een kus emoji. Nog geen vijf minuten later ben ik geblokkeerd. Liefde wint, zullen we maar zeggen.
Het is maar goed dat Twitter zo'n 10 jaar geleden nog niet massaal misbruikt werd door elke Neanderthaler en z'n moeder met als enig doel om haat te zaaien. Toen had ik waarschijnlijk niet zo luchtig gereageerd als nu. Ik had het me aangetrokken dat iemand mij had uitgescholden. Daarnaast had het de onzekerheid over mijn seksualiteit enorm versterkt. Woorden zijn soms heel venijnig.
Je seksualiteit is iets wat je zelf moet ontdekken. Het is een soort zoektocht naar je echte ik. Je wordt niet wakker op een willekeurige maandagochtend en denkt: vandaag neem ik een lidmaatschap op homo zijn. Ik trek mijn discoschoenen aan en vanaf nu dans op een roze wolk onder de kleuren van de regenboog. Was het maar zo simpel.
Mijn zoektocht was er een van rondjes lopen, verdwalen en vinden. Van ontkennen, onderdrukken, overgeven en leren accepteren. Een ritje in een achtbaan vol emoties. Als je eenmaal in dat karretje stapt, moet je de hele rit uitzitten. Van begin tot eind. Ook als je kotsmisselijk bent geworden van alle loopings en scherpe bochten. Na afloop sta je te shaken op je benen, maar dan bekruipt je een gevoel van opluchting. Misschien valt het allemaal best mee.
We leven in een land waar alles op papier goed geregeld is. De grondwet vertelt ons dat iedereen gelijk is. Mannen mogen trouwen met andere mannen. Vrouwen met vrouwen. Al 20 jaar. Ieder jaar varen er boten vol paradijsvogels door de Amsterdamse grachten om te vieren dat we allemaal gelijk zijn. Dat is mooi, maar daar heb je bar weinig aan als je nog ronddwaalt in het chaotische pretpark in je hoofd. De buitenwereld met zijn 1001 meningen en goede bedoelingen, maakt het er niet makkelijker op.
Op papier zijn we allemaal gelijk, maar in het dagelijks leven word je er continu aan herinnerd dat je toch anders bent. We kennen allemaal wel een familielid, vriend of kennis die afkeurend heeft gereageerd op je coming out. Als je nieuwe mensen leert kennen, kom je weer opnieuw uit de kast. Dat zijn obstakels die je moet overwinnen. Je moet leren om onvoorwaardelijk voor jezelf te kiezen. Om je seksualiteit te omarmen als deel van wie jij bent. Naast alle andere unieke eigenschappen die je bezit. Als dat lukt, lacht het leven je toe en dans je op die roze wolk alle sterren van de hemel.
Ik ga dansend door het leven en ik ben trots op wie ik ben. Mijn wereld is kleurrijk en inclusief. Ik zal deze boodschap blijven verkondigen aan iedereen die het wil horen. En aan iedereen die er niets van wil weten. Trollen die haatdragende berichten op sociale plaatsen, zal ik blijven aanspreken. Dat doe ik om mijn echte ik niet te verliezen. En voor alle andere mensen die nu in dezelfde achtbaan zitten als waar ik ooit in zat. Liefde wint. Dat moeten we niet vergeten.
コメント