RAQUEL.

De busrit duurde langer dan Raquel lief was. De chauffeur deed 22 minuten over het stuk dat normaal nog geen kwartier duurt. Het is het hoogseizoen. Dan barst de stad uit zijn voegen. Elk jaar lijkt het erger te worden. Een stoet aan toeristen, dagjesmensen en stadgenoten die in hun vrije tijd massaal verkoeling zoeken op het strand van La Barceloneta. Raquel maakt vandaag onderdeel uit van deze stoet.

Toen Eduardo nog leefde, maakte hij en Raquel samen regelmatig tripjes naar de uitgestrekte stranden even buiten de stad. Naar daar waar het water kristalhelder is. Raquel en Eduardo samen in de oude cabriolet. Hij achter het stuur in zijn beste zondagskleren, zij op de bijrijdersstoel in een fleurige zomerjurk. Haren in de wind en vrolijke deuntjes op de radio. Wat waren ze na al die jaren samen nog stapelverliefd op elkaar.

De bus zet de stoet af bij de halte en keert linea recta terug naar de stad om de volgende lading strandgangers op te pikken. Raquel beweegt zich door de menigte heen. Had ze destijds maar naar Eduardo geluisterd en was ze maar voor haar rijbewijs gegaan. Het is niet dat ze het niet wilde, het is er gewoon nooit van gekomen. Nu, op haar 71e, heeft ze er geen zin meer in.

Vandaag heeft Raquel een goed plekje kunnen bemachtigen. Mooi in het midden van het strand, in het zachte zand, niet te ver van de openbare toiletten. Ze legt haar handdoek neer en steekt haar parasol in het zand. In de koeltas zitten alle benodigdheden voor een geslaagde dag: een grote fles water, twee vers belegde broodjes, een zak zoutjes, een reep melkchocolade en een klein flesje witte wijn. Je moet het leven vieren zo lang het nog kan.

Raquel heeft haar fleurige zomerjurk al jaren geleden ingeruild voor een praktische zwarte bikini. Topless zonnen; Eduardo was er geen fan van en ook Raquel's beste vriendin María-Isabel keurt het af. Misschien omdat de laatstgenoemde twee treurige theezakjes van borsten voor de deur heeft hangen. Raquel heeft er geen boodschap aan. Het voelt bevrijdend en bovendien mogen haar borsten er nog altijd zijn. De studenten op het strand willen wel eens staren. De jeugd is tegenwoordig niets meer gewend. Stiekem kan Raquel daar wel van genieten.

Als ze haar roddelblad van voor naar achter heeft uitgelezen (het is op deze leeftijd belangrijk om op de hoogte te blijven van de ellende van anderen), is het tijd voor een verfrissende duik. Al van kinds af aan is Raquel gefascineerd door de zee. De golven werken kalmerend. Eduardo beloofde haar ooit mee te nemen naar het huis aan de kust van Almería waar hij als kind met zijn ouders de oneindige zomers doorbracht. Hij noemde de plek het paradijs. Raquel had er vaak over gedroomd. De fatale hartaanval op die koude ochtend in februari maakte aan deze droom abrupt een einde. Raquel heeft altijd al een hekel aan de winter gehad.

De bus brengt Raquel terug naar huis. Het appartement op de vierde verdieping van het statige monumentale pand is niet groot. Toch is het altijd een fijn thuis geweest voor haar en Eduardo. Tot die ochtend in februari. Sindsdien denkt Raquel steeds vaker aan verhuizen. Weg uit de drukte van de stad naar een lief klein huisje aan zee. Dan hoeft ze nooit meer met de bus naar het strand.

Ze ploft in haar leren fauteuil en klikt de televisie aan. Halverwege de film schrikt ze wakker. Het is tijd om naar bed te gaan. Morgen staat er weer een nieuwe stranddag op de planning en de broodjes smeren zichzelf niet.