Op de radio werd het met veel bombarie aangekondigd: de première van de nieuwe single van de Red Hot Chili Peppers. Het nummer heette ‘By The Way’ en was het eerste nieuwe werk dat werd uitgebracht na het mega succesvolle album ‘Californication’ uit 1999. De radio-dj van dienst had hoge verwachtingen en ik was direct verkocht bij de eerste opzwepende gitaargeluiden van het lied. Voor wie nu bijna is afgehaakt: dit wordt geen verhaal over de Red Hot Chili Peppers. Lees gerust nog even door.
Het was de zomer van 2002. Een zomer die voor altijd leek te duren. Ik was 14 jaar oud, stevig aan het puberen en zocht naar mijn plek in de wereld. Het was de zomer van ontdekking en avontuur, van nieuwe vriendschappen, van hopeloos verliefd en genadeloos afgewezen worden. De zomer van kattenkwaad. Van stiekem Breezertjes drinken op het skatepark en regelmatig ruim na de afgesproken tijd thuiskomen. De zomer van voor het eerst een discotheek binnenkomen met een vervalste identiteitskaart en van geweigerd worden aan de deur omdat er een zogenoemd no-sneakersbeleid heerste. De zomer van 2002 was als een coming of age film en ‘By The Way’ van de Red Hot Chili Peppers was hier de officieuze soundtrack van.
Ik kijk met weemoed terug op deze zomer. Ik was jong en onbezonnen en alles was nog spannend en nieuw. Het was onwennig en soms ook eng, maar tegelijkertijd voelde het alsof de wereld aan mijn voeten lag. Een nieuw tijdperk was aangebroken. De kinderlijke onschuld was ervan af en de eerste voorzichtige stappen naar volwassenheid werden gezet. Natuurlijk ging dat niet zonder slag of stoot. Aan het eind van de zomer leerde ik dat niemand, ook oma niet, het eeuwige leven heeft. Keiharde kanker. Haar overlijden was een harde klap en zette me met beide benen terug op de grond. De wereld was niet langer die mooie, kleurrijke plek die ik ervan gemaakt had. Het was ook een donkere, genadeloze plek geworden.
Een paar weken geleden hoorde ik nieuwe muziek van de Red Hot Chili Peppers. Niet op de radio, maar via Spotify. Waar ik gewoon maandelijks voor betaal. ‘Black Summer’ is de aangename eerste single van het nieuwe album ‘Unlimited Love’ dat precies twintig jaar na ‘By The Way’ uitkomt. Twin-tig(!) jaar. Twee decennia. Ik ben nu 34 jaar, niet meer jong en onbezonnen, maar volledig volwassen. Ik heb mijn plek in de wereld gevonden en de juiste mensen om mij heen verzameld. Breezertjes drinken we niet meer. Ook niet stiekem. Naar de club gaan zat er de afgelopen twee jaar vrij weinig in, maar het is zeker dat er niet meer gevraagd wordt naar een identiteitskaart bij binnenkomst. Hooguit om een QR-code, maar die gaan niet op leeftijd.
Inmiddels leer ik omgaan met het feit dat de wereld ook een donkere plek kan zijn. Ik probeer er telkens een dosis zonneschijn tegenover te zetten. De afgelopen twee jaar was dat lastig. De wereld hield op aan het eind van de straat. Er viel weinig te ontdekken en er was geen avontuur. Het leven speelde zich af binnen de kaders: er was een plek, een tijdslot en een aantal voor alles. Op een zeker moment moest je wel voor het opgelegde tijdstip thuis zijn, anders riskeerde je een boete. Ik ben benieuwd of de 14-jarige ik zich ook zo braaf aan deze regels had gehouden. Ik denk het eigenlijk niet.
We komen langzaam de pandemie uit en de wereld gaat weer open. Het voelt als een nieuw tijdperk waarin we gaan ontdekken wat het leven zo mooi maakt. Er komt weer kleur terug in ons bestaan. Tegelijkertijd is het oorlog en was het lange tijd niet zo donker in delen van Europa. Over een zwarte zomer gesproken. Ik zou iets zinnigs willen zeggen over de situatie in Oekraïne, maar het is erg lastig om de juiste woorden te vinden voor een zinloze oorlog. Het doet me verdriet dat veel kinderen van 14 nooit het gevoel zullen hebben dat de wereld aan hun voeten ligt. Dat er geen avontuur op ze wacht. Ik hoop maar dat het beter wordt en dat ook zij over twintig jaar kunnen terugkijken op een gelukkige jeugd.
Comments